امنیت مقوله ای اجتماعی!

تأمین امنیت به واسطه در دسترس قرار گرفتن ابزار و اختیارات ویژه برای ضابط امنیت، همیشه از حساسیت های ویژه ای برخوردار است.

تأمین امنیت به واسطه در دسترس قرار گرفتن ابزار و اختیارات ویژه برای ضابط امنیت، همیشه از حساسیت های ویژه ای برخوردار است. ترس انحراف در نهادهای تأمین کننده امنیت، خواب آشفته ایست که سحر ندارد. داستان و روایات متعدد از ظلم و تعدی مأمورین دولتی و حکومتی سرمنشاء بسیاری از حکایت ها و داستان های ظلم ستیزانه است.

روایت گزمه ها و داروغه ها و شهردارانی که چون مأمور بودن و تیغشان از سوی سلطان نیابت بریدن داشت؛ سینه ها را می شکافد؛ تیغی که می برید، دادخانه ای که زخم را عمیق تر می کرد زندانی که فراموشخانه ی انسان می شد.

این فرآیند در سرزمین ایران به دلیل ساختار سیاسی و تولیت نسبی و اشرافی، در ادوار مختلف دیده می شود. ساختارها ساده یا پیچیده در نظام استبدادی تنها با اراده شاه جهت می گرفت و مصلحت بر مدار شاه می چرخید دراین شرایط تنها قرابت نسبی و سببی است که می تواند چیرگی استبداد را از سر عبور داده و به سایر اقشار جامعه منتقل کند.

خودی و غیر خودی شدن، سرمنشاء بسیاری از فروپاشی های حکومت های ایران بوده است جایی که غیر خودی ها آنقدر از خودی ها دور می گشتند که با ورود یک قوم یا فوج بیگانه، حجتی برای همپیمانی وجود نداشت لاجرم فروپاشی این سلسله و تبدیل به سلسله ای کوتاه و بلندی دیگر تقدیر حکومت ها بود. از مخرب ترین هجوم ها همانند هجوم اسکندر تا وحشی ترین اقوام مهاجم همانند مغولان تا به ظاهر فاخرترین سلسله های ایرانی همانند هخامنشان و صفویان این موضوع قابل مشاهده است. اسکندر در رسیدن به دروازه های سرزمین های پارسی، در کوه های کردستان عراق و سوریه، با مانع جدی مواجه نمی شود حالی که ساتراپ های آن ها در مرزهای یونان کوس شاهی می نواخته اند. اما بهترین نمونه از این موضوع، وضعیت یزدگرد ساسانی در مواجهه با اعراب است؛ اعراب به جز ساختار متکلف و عریض و طویل ارتشی بی انگیزه هرگز با مقاومت های جدی از سوی آحاد مردم مواجه نشدن لیکن بعد از استیلای تازی ها، هیچ پذیر شی سلامیتی از جانب جامعه ایرانی دیده نمی شود و تا دو قرن سرزمین ایران در حال پس زدن عنصری عربی بود که ورای اسلام قصد نفوذ داشت؛ پس این غیر خودی شده، جامعه را بافته ای “غیر” بافته! می بیند فلذا برای بقای آن دلیلی برای به پا خاستن نمی یابد.

امنیت مقوله ای اجتماعی است که در آن حکومت توان برقراری اراده ی خود را ندارد مگر در پس اراده جامعه و امیدواری به سازوکار اجتماع در برقراری امنیت!

لازمه تأمین امنیت باور به چشم و گوش بودن و آمر و ناهی بودن فرد فرد جامعه است. به این منظور و برای رسیدن به این مقوله ی اجتماعی، قبول جامعه ضروری است.

این روزها، استیلای طالبان بر افغانستان پرسشی است که هر ذهنی را به خود مشغول می نماید. ارتشی که توسط عنصری خود سر در آغاز تشکیل شده، مشخص نیست مأموریت نداشته و یا اصلاً ارتشی نبوده که اینچنین رو به هزیمت رفته است. حتی باور به ظهور طالبان به عنوان دسیسه ای نوین از سوی عناصر خارجی، نشان می دهد از آنجائیکه چند دهه ملت افغانستان در سرنوشت خود سهیم نبوده لاجرم مقاومت را هم متصور نیست.

جامعه نمی داند کجای داستان است. در روزهای بعد از توفق برق آسای طالبان نیز، چشم اندازی از مشارکت، علی رغم وعده های اولیه دیده نمی شود.

لذا از همین لحظه بسیاری از کشورها، گروه های نیابتی خود را می توانند آماده ببینند؛ تعداد اقوامی که در جامعه حضورشان نادیده گرفته می شود؛ و امینت جامعه تأمین نشده است.

برای داشتن امنیت، دیده شدن آحاد جامعه شرط اول و اساسی است و این مهم هیچ خللی به آرمان گرایی، ارزش ها، باورهای اساسی و کلیت نظام وارد نمی کند که هر اقدامی در خدشه به موضوع فوق، یا رنگ نفاق دارد یا ریشه در مزدوری و خود فروشی!

هر آن سوپایگاه خبری – تحلیلی

امنیت مقوله ای اجتماعی!

فهرست آرزوی های شهروندی

تحلیل جنگ غزه

محتوای در اینترنت؛ شهر بی قانون

نیروهایی که کمی فراموش شده اند

بی توجهی پزشکیان به نسخه‌پیچی علم الهدی‌ها/ جماعت که بدون تخصص بالانشین شده، باید پایین کشیده شود/ راضی نبودن کیهان از انتصابات جدید نشانه چیست؟

سند معتبر اداره ورزش به دست ورزش

مهاجران افغانستانی

المپیک پاریس؛ روح فرانسوی یا روایت آخرالزمان

پزشکیان پیشتاز است

رئیسی

رژیم خبیث صهیونیست را از این جنایت پشیمان خواهیم کرد

بالاخره درهای ری را باز شد؛ بررسی کابین کراس اوور ملی

تحلیل جنگ غزه

ناامن کتاب‌خوان‌ها در کتابخانه ملی